Rust zacht, Remco

Maandagochtend 4 juli om half twaalf stuurde mijn 19-jarige dochter, op ontdekkingstocht in Berlijn, mij een appje. ‘Remco Campert overleden’.
Ik had het nog niet gehoord. Alles heeft zijn tijd, maar het nieuws maakte mij stil. Met weemoed dacht ik meteen terug aan een korte briefwisseling die ik onderhield met de grote dichter in het voorjaar van 2006. Gerard Reve was overleden en hij had erover geschreven op zijn vertrouwde stek op de voorpagina van zijn Volkskrant.
Weder heette zijn column. Ik vond het zo mooi dat ik de stoute schoenen aantrok en hem aanschreef. Om hem te bedanken, niet alleen voor zijn mooie woorden aan het adres van de Volksschrijver, maar meteen maar voor zijn hele oeuvre, waarvan ik, als zovelen, een liefhebber ben.
Een antwoord verwachtte ik niet. Maar het kwam wel, een maand later. Hij verontschuldigde zich dat hij niet eerder had kunnen terugschrijven. De reden: er kwam een nieuw boek aan en alles daaromheen kostte veel tijd. Hij had mijn woorden ‘lichtjes blozend’ gelezen. ‘Ik ben u er dankbaar voor’ schreef hij. ‘Ik stuur u hierbij het origineel van Weder op, in de hoop dat u het wilt aanvaarden’.
De stilte die over mij kwam toen ik, volkomen beduusd, zomaar zijn laatste saluut aan Reve in originele staat in handen had, getikt op zijn eigen schrijfmachine, met een enkele doorhaling en verbetering, gesigneerd en wel, diezelfde stilte was er opnieuw op maandagochtend toen ik bericht kreeg van zijn overlijden.
Toen mijn dochter twee jaar geleden de leeslijst voor haar eindexamen Nederlands moest samenstellen adviseerde ik haar om Remco Campert erop te zetten. Ze deed het en dook in zijn gedichten. De manier waarop ze al snel over zijn poëzie sprak herinnerde mij met ontroering aan mijn eigen eerste kennismaking met zijn prachtige werk.
In Weder schrijft Campert over Gerard Reve: ‘Zijn binnenkomst in ons leven is altijd blijven nazinderen. Hij droeg bij aan wie wij werden’.
Dat geldt ook voor Remco Campert zelf. Hij blijft nazinderen. Hij droeg bij aan wie wij werden. Getuige het berichtje van mijn dochter vanuit Berlijn heeft hij ook de jonge generatie van nu blijvend geraakt.
Rust zacht, Remco. In grote dankbaarheid voor je taal. Altijd maar je taal.

Diederik van Vleuten
5 juli 2022

(Bovenstaande tekst plaatste de Volkskrant op 6 juli 2022)