“Laat kinderen in een oorlog niet over aan hun lot. Nooit. Het is hun oorlog niet. ”
Mijn naam is Diederik van Vleuten. Ik ben theatermaker, bouwjaar 1961. Ik ben een kind van oorlogskinderen. Mijn ouders hebben er veel over verteld.
Over een afgezwaaide V-2 raket die in de straat in Den Haag waar mijn vader woonde complete huizenblokken verwoestte. Op deze foto staat mijn vader op de puinhopen. Net 14 jaar oud, door een godswonder bleef hij ongedeerd.
De grote spanningen bij mijn moeder thuis. Haar vader zat in het verzet. En zij moest zwijgen, doen of alles normaal was. Een veel te grote verantwoordelijkheid voor een klein kind.
Door de verhalen van mijn ouders, de verhalen van toen, voel ik mij betrokken bij de kinderen in de oorlogen van nu. Oorlog is altijd het werk van volwassenen. Kinderen worden erin meegesleurd. Ze kunnen er niets aan doen maar zijn wel de kwetsbaarste slachtoffers. Dat gaat tegen alles in. Kinderen horen te lachen, te spelen, muziek te maken, kinderen horen gewoon kind te kunnen zijn. Maar voor miljoenen kinderen geldt dat niet.
War Child zet zich al jaren in voor kinderen in een oorlog. Met hart en ziel. In woord en heel veel daad. War Child wil de oorlog uit een kind halen. Overal ter wereld. Daarom steun ik War Child waar ik kan. En vraag ik u vanaf deze plek om hetzelfde te doen. Word Friend van War Child.
Bel naar 0800-1310. Vanaf 6 euro per maand helpt u al 1 kind. Een klein bedrag, maar wel een wereld van verschil.
Steun War Child. Laat kinderen in een oorlog niet over aan hun lot. Nooit. Het is hun oorlog niet.
Diederik van Vleuten